"Minsk anlaşmalarının uygulanması", siyasilerin ve uzmanların Rusya ile Ukrayna arasındaki sarmal çatışmayı tartıştıklarından bu günlerde oldukça sık duyulacak bir ifadedir.
Minsk I ve II, 2014 ve 2015'te komşu Belarus'un adını taşıyan başkentinde Moskova ve Kiev arasında imzalanan iki barış anlaşması setidir.
Ancak 10 milyonluk ormanlık ulus - kehribar içinde korunmuş bir mini SSCB gibi birçok yabancıya bakıyor - Rusya-Ukrayna zirveleri için uygun bir mekandan çok daha fazlası.
Otoriter cumhurbaşkanı Alexander Lukaşenko, ana destekçisi ve sponsoru olan Moskova ile Kiev arasındaki siyasi oyunlarda yıllardır büyük siyasi ve ekonomik kazanımlar elde ediyor.
Salı günü, Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin'in Ukrayna'nın ayrılıkçı Donetsk ve Luhansk eyaletlerini bağımsız devletler olarak tanımasının ertesi günü Lukaşenko, Ukraynalıları Rusya ile çatışmalarını "durdurmaya" ve ABD'li "efendilerini" terk etmeye çağırdı.
"Dur! Bu ustaları okyanusun üstünden uzaklaştırın. Sana mutluluk getirmeyecekler. Seni daha fazla kullanamayacakları anda, seni tarihin hurdalığına atacaklar." dedi Bıyıklı 67 yaşındaki, askeri üniformayla kaplı, Belaruslu üst rütbelilere hitap ederken.
Cumartesi günü Lukaşenko, Putin'in yanında oturarak Rusya Savunma Bakanlığı'nın Moskova karargahındaki dev ekranlardan askeri tatbikatlar ve balistik ve seyir füzeleri fırlatmalarını gözlemledi.
Lukaşenko'nun kazancı
Ve Pazar günü, yaklaşık 30.000 Rus askeri, 10 Şubat'ta Belarus'un güneyinde Ukrayna sınırının yanında başlayan Belaruslu askerlerle tatbikatlarını "uzattı".
Askerler, 1986 nükleer felaketiyle kirlenmiş 2.600 kilometrekarelik (1.000 mil kare) bir alan olan Ukrayna'nın kötü korunan Çernobil Dışlama Bölgesi'ne yakın duruyor.
Ve bölgenin sadece 100km (62 mil) güneyinde Ukrayna'nın başkenti ve iki milyon insana ev sahipliği yapan Kiev yer almaktadır.
Ama Lukaşenko tüm bunlardan ne kazanıyor?
"Bu bir para meselesi. Savaşın tehlikelerinden bahsederken, ya orduyu güncellemek ya da sadece mali destek için bazı fonlar üzerinde her zaman pazarlık edebilir." dedi.
Ve iktidarda kalma meselesi de var.
1990'ların sonlarında, zaten "Avrupa'nın son diktatörü" olarak adlandırılan hiperaktif bir güçlü olan Lukaşenko ve Rusya Devlet Başkanı Boris Yeltsin, Rusya ve Belarus'un birleşmesi olan bir Birlik Devleti oluşturmayı kabul ettiler.
Lukaşenko hasta ve alkolik Yeltsin'in yerini almayı umuyordu, ancak ikincisi Putin'i seçti.
Lukaşenko birleşmeyi durdurdu, ancak 20 yıldan fazla bir süre Kremlin'i Rusya'da emekleyen yüz binlerce Belaruslu işçi göçmeni için milyarlarca kredi, ticaret tercihi ve avantaj sağlamak için kullandı.
Ayrıca Ukrayna'nın Rusya ile olan anlaşmazlıklarını kasasını doldurmanın bir yolu olarak kullandı.
Rusya yanlısı Ukrayna Devlet Başkanı Viktor Yanukovych'i deviren 2014 Maidan protestolarından sonra, Kiev Moskova ile ticareti sınırladı - ve Belarus Ukrayna ve Rus mallarını her iki tarafa da yeniden paketlemeye ve yeniden kullanmaya başladı.
Moskova'nın Ukrayna'ya satılan doğal gaz fiyatlarını art arda artırmasıyla Lukaşenko, Kiev'e elektrik ve benzin ihracatını artırdı.
Şimdiye kadar, tam ölçekli bir savaşa evrilip evrilmeyecek olan mevcut tırmanış Lukaşenko için bir nimettir - bir çözüm veya barış anlaşması görünürde olmadığı sürece.
Analist Tyshkevich, "Mevcut durumda Lukaşenko'nun savaş hakkında konuşması son derece yararlıdır, ancak bir savaş veya hızlı bir barış anlaşması durumunda bir felaketle karşı karşıya kalacaktır." dedi.
Yetkili, Lukaşenko'nun Belarus'un yanındaki krize ihtiyaç duymasının başlıca nedeninin, bu Pazar günü sonuçlandırmakta olduğu siyaset sahnesinin "tam dönüşümü" olduğunu söyledi.
Lukaşenko, 2020'de, kazandığını iddia ettiği 20 Ağustos cumhurbaşkanlığı oylamasının ardından haftalarca süren protestolarla başkanlığının en büyük siyasi krizini atlattı.
Çok sayıda protestocu tutuklandı ve birçoğu Polonya, Litvanya ve Ukrayna'ya gitti.
Lukaşenko, iktidar üzerindeki hakimiyetini pekiştirmek için anayasayı değiştirdi ve belarus askerlerinin yurtdışında konuşlandırılmasına izin vermek için "tarafsızlık" kavramını da ortadan kaldırdı.
